Foto: Shutterstock
Slapeloosheid is een belangrijk probleem voor de volksgezondheid, maar er is weinig informatie over de natuurlijke geschiedenis ervan. Onderzoekers hebben geprobeerd de sluier op te lichten...
Zij evalueerden de incidentie, persistentie en remissiecijfers van slapeloosheid gedurende een 5-jarige follow-up periode. Deze cohortstudie omvatte deelnemers met en zonder slaapstoornissen, geselecteerd uit de volwassen bevolking van Canada tussen augustus 2007 en juni 2014. De deelnemers vulden gedurende 5 opeenvolgende jaren een jaarlijks onderzoek in naar hun slaap- en gezondheidstoestand.
Met behulp van gevalideerde algoritmen werden de deelnemers bij elke beoordeling geclassificeerd als goede slapers (n = 1717), slapelozen (n = 538), of subsyndromale slapeloosheid (n = 818).
Van de 3073 volwassen deelnemers (gemiddelde leeftijd 48,1 jaar), waarvan 1910 vrouwelijk waren, ontwikkelde 13,9% (95% CI 11,0%-17,5%) van de initiële goede slapers slapeloosheid tijdens de 5-jarige opvolgingsperiode, en de incidentiecijfers waren hoger bij vrouwen dan bij mannen (17,6% vs. 10,1%; P = .03). Een totaal van 37,5% (95% CI, 32,6%-42,5%) van de deelnemers met slapeloosheid op de basislijn meldde aanhoudende slapeloosheid bij elk van de 5 jaarlijkse follow-ups. Voor subsyndromale slapeloosheid waren de percentages 62,5% op 1 jaar en 26,5% op 5 jaar. Voor syndromale slapeloosheid bedroegen de percentages 86,0% op 1 jaar en 59,1% op 5 jaar. Omgekeerd waren de remissiecijfers onder mensen met subsyndromale slapeloosheid bijna twee keer zo hoog als die onder mensen met het slapeloosheidssyndroom op 1 jaar (37,5% vs 14,0), 3 jaar (62,7% vs 27,6%), en 5 jaar (73,6% vs 40,9%). De resultaten tonen aan dat personen die goede slapers waren op de basislijn 4,2 keer meer kans hadden (95% CI, 3,51-4,89) om het volgende jaar goede slapers te blijven, maar zodra ze slapeloosheid ontwikkelden, hadden ze evenveel kans om symptomen te melden (47% waarschijnlijkheid) als dat ze 1 jaar later terug zouden keren naar een goede slaaptoestand (53% waarschijnlijkheid). Evenzo hadden personen met het slapeloosheidssyndroom bij een bepaalde beoordeling meer kans (OF: 1,60; 95% CI, 1,19-2,60) om in deze status te blijven (persistentie) dan om te verbeteren (remitting) bij de volgende beoordeling; zelfs onder degenen die verbeterden, waren de kansen groter (OF: 2,04; 95% CI, 1,23-3,37) dan degenen die verbeterden binnen het volgende jaar.
Deze resultaten suggereren, zo concluderen de auteurs, dat slapeloosheid een hardnekkig syndroom is. Gezien de schadelijke gevolgen voor de gezondheid is het dan ook van essentieel belang dat er adequaat wordt gereageerd.
Incidence, Persistence, and Remission Rates of Insomnia Over 5 Years
Delen via e-mail